İslam, Allah Teala’nın bizim için seçtiği,kemale erdirdiği, en son ve en güzel din.Fakat bu güzellikten nasiplenmek, İslam’ın hem tek tek fertler hemde topluluklarca bütün inceliklerine riayet edilerek yaşanmasına, bir hayat tarzı olarak sergilenmesine bağlı. Çünkü bal demekle ağız tatlanmıyor. Bu sebeple olmalı, eskiler İslam’ın zaten var olan güzelliğini anlatmayı malumu ilam saydıklarından, daha ziyade kişinin İslam’ının güzelliğini nazara vermek, böylece”güzel müslümanlar”ın örnekliğine dikkat çekmek istemişlerdir.

”İslam’ı güzel müslüman”tam bir teslimiyet ve ihlasla Rabbine yönelmiş, ihsan mertebesine erişmiştir. her an her yerde  Cenab-ı Mevlanın kendisini görüp gözettiğinin farkındadır. Kulluk edebine gölge düşürmemek için azami bir dikkatle istikamet üzere yol alır. Güvenilir,müşfik, vakur ve naziktir.dinimizin itikada, ibadete,ahlaka ve muamelata dair hükümlerin uyumlu bir bütünlük teşkil ettiğini bilir, bu uyumlu bütünlüğe riayetle İslam’ını güzel eyler. Biz böyle bir müslümanı vasfetmek için ”hasüne İslamuh”yerine daha sonraları ”dini bütün” tabirini kullanmaya başlamışız. ”İslamı güzel müslüman” la ”dini bütün müslüman”, müspet bir niteleme olarak aynı manaya gelse de,dayandıkları kıyas bakımından farklıdırlar. Zira kişinin İslam’ının güzel ve daha güzel olması, dinin sergilenmesi gereken güzelliğini dert etmeyen yahut daha çoğu varken fazilet bakımından daha az olanla  yetinen bedevi-meşrep örneklere nispetledir. ”Dini bütün”tabirinin dayandığı kıyas ise ”Dini bütün olmayan” ,yani diyelimki bir takım ahkamı dikkate almayan, yok sayan, yahut mükellefiyetlerini eksilten müslümanlardır. Öyleyse ”hasüne İslamuh” yerine ”dini bütün ”tabirini tercih, ifadeyi Türkçeleştirme çabasından ziyade, dini yaşama hususundaki eskiden olmayan,”yeni”bir probleme işaret etmektedir.